Art of Shitting.

         ਕੀ ਟੱਟੀ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਕਲਾ ਹੈ?
ਮੇਰੇ ਭਤੀਜੇ ਹੈਰੀ ਨੇ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਫੇਸ-ਬੁੱਕ ਖਾਤੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੋਸਟ ਚਾੜ੍ਹੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਟੱਟੀ ਤੇ ਕਲਾ ਦਾ ਆਪਸ ਵਿਚ ਕੋਈ ਸੰਬੰਧ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਮੈਂ ਅੱਗੋਂ ਇਸ ਉਤੇ ਟਿੱਪਣੀ ਕੀਤੀ ਕਿ : “ਟੱਟੀ ਇੱਕ ਸਰਬਵਿਆਪੀ ਸੱਚਾਈ ਹੈ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਇਹ ਕਿਸੇ ਕਲਾਤਮਕ ਸਿਰਜਣਾ ਜਿਹੀ ਵੀ ਦਿਸਦੀ ਹੈ; ਕਦੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਅਨਾੜੀ ਦੀ ਬਣਾਈ ਕੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਇਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭਜਾਉਂਦੀ ਵੀ ਹੈ; ਕਦੇ ਕਦੇ ਚਿੰਤਾ ਲਾਉਂਦੀ ਵੀ ਹੈ ਤੇ ਕਦੇ ਕਦੇ ਤਿੰਘਾਉਂਦੀ ਤੇ ਭਿਜਾਉਂਦੀ ਵੀ।ਜਨਤਕ ਮੂਤਖਾਨੇ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਉੱਠੇ ਕੰਧ-ਲੇਖਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਪਲੈਟਫਾਰਮ ਵੀ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਦੇ ਹਨ।“ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਲਿਖਿਆ ਦੇਖਿਆ :”ਇੱਥੇ ਆ ਕੇ ਵੱਡਿਆਂ-ਵੱਡਿਆਂ ਦਾ ਮੂਤ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।“
ਕਈ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ: ‘ਸਵਾਦ ਆ ਗਿਆ, ਅੱਜ ਟੱਟੀ ਇਉਂ ਉੱਤਰੀ ਜਿਵੇਂ ਕੰਧ ‘ਤੋਂ ਬਿੱਲਾ ਉਤਰਦਾ ਹੈ।“ (ਇਉਂ ਹੀ ਇਹ ਲੇਖ ਲਿਖਣ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਹੁਣੇ-ਹੁਣੇ ਹੀ ‘ਉੱਤਰਿਆ’ ਹੈ, ਬਿਲੇ ਵਾਂਗ !) ਪਿਸ਼ਾਬ ਉੱਤਰਿਆ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ, ਟੱਟੀ ਰੋਕਣ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਔਖਾ ਹੈ। ਟੱਟੀ ਜੇ ਅਨਾੜੀ ਦੀ ਬਣਾਈ ਮੂੰਗੀ ਦੀ ਦਾਲ ਵਰਗੀ ਉੱਤਰੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਵੀ ਬੜਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਕੋਈ ਬੇਈਮਾਨ ਹੀ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਕਦੇ ਕੱਛੇ/ਪਜਾਮੇ/ਪੈਂਟ ਜਾਂ ਚਾਦਰੇ ਵਿਚ ਟੱਟੀ ਨਹੀਂ ਨਿੱਕਲੀ। (ਸਾਲ਼ੇ ਝੂਠੇ ਪੀ.ਐਚ ਡੀਆਂ ਕਰ ਕਰ ਕੇ ਵੀ ਟੱਟੀ ਨਿੱਕਲਣ ਦਾ ਇਕਬਾਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ!)
ਮੇਰੇ ਇਕ ਸਾਬਕਾ ਸਾਢੂ ਨੇ ਸੁਣਾਇਆ ਸੀ ਇਹ ਚੁਟਕਲਾ।ਕਹਿੰਦੇ ਪੀਟਰ ਤੇ ਇਵਾਨ ਦੀ ਆਪਸ ‘ਚ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਪੀਟਰ ਘੋੜੀ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੋਢੇ ਬਾਰਾਂ ਬੋਰ ਦੀ ਬੰਦੂਕ। ਇਵਾਨ ਅਗੋਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਟੱਟੀ ਨਿੱਕਲ ਗਈ। ਪੀਟਰ ਬੋਲਿਆ: “ਇਵਾਨ, ਈਟ ਇਟ।“ ਜਾਨ ਜਾਂਦੀ ਦਿਸਦੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਟੱਟੀ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸਵਾਦ ਪਕਵਾਨ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਇਵਾਨ ਨੇ ਖਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਖਾਂਦੇ-ਖਾਂਦੇ ਨੇ ਅੱਖ ਬਚਾ ਕੇ ਪੀਟਰ ਦੀ ਬੰਦੂਕ ਖੋਹ ਲਈ, ਤੇ ਤਾਣ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਿਆ: “ਪੀਟਰ ਹੱਗ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮਾਰ ਦੇਊਂਗਾ।“ ਪੀਟਰ ਨੂੰ ਹੱਗਣਾ ਪਿਆ। ਇਵਾਨ: “ਹੁਣ ਖਾ!” ਪੀਟਰ ਨੂੰ ਖਾਣੀ ਪਈ।
ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਦੋਵੇਂ ਕਿਸੇ ਸਾਂਝੇ ਜਾਣਕਾਰ ਦੇ ਸੱਦੇ ‘ਤੇ ਕਿਸੇ ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਦੀ ਮੌਕੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਮੇਜ਼ਬਾਨ ਨੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਾਉਂਦਿਆ ਕਿਹਾ: “ਇਹ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਪੀਟਰ, ਤੇ ਇਹ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਇਵਾਨ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲੇ ਹੋ?” ਦੋਵੇਂ, ਇੱਕਠੇ ਬੋਲੇ: “ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ? ਅਜੇ ਪਰਸੋਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਇੱਕਠਿਆਂ ਲੰਚ ਕੀਤਾ ਸੀ!”
ਸਾਧ ਜੋ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ “ਹਮ ਖਾਤੇ ਹੈਂ, ਮਗਰ ਹਗਤੇ ਨਹੀਂ” ਦੀ ਲੀਂਡੀ ਤਰਨ ਵਾਲੀ ਕਥਾ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸੁਣੀ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਜੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ ਤਾਂ iamsra@in.com  ਉੱਤੇ ਸੰਦੇਸਾ ਭੇਜ ਕੇ ਮੰਗਵਾ ਲਉ।
ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਕਿ ਮਾਰੂਥਲ ਦਾ ਪੰਛੀ ਹਾਂ, ਮਾਰੂਥਲ ਵਿਚ ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੇ ਸਾਗ ਨਾਲ ਬਾਜਰੇ ਦੀਆਂ ਛੇ-ਛੇ ਰੋਟੀਆਂ ਝੰਬਣ ਵਾਲੀਆਂ ਤੀਵੀਂਆਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਗੋਡੇ-ਗੋਡੇ ਜਿੱਡੇ ਇਕਹਿਰੇ ਲੀਂਡ ਹਗਦੀਆਂ ਦੇਖਿਆ ਹੈ।
ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਕਿਤੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ 'ਆ ਗਈ'। ਖੇਤ ਵਿਚ ਬਹਿ ਕੇ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉੱਥੇ ਬੇਰ ਪਿਆ ਦਿੱਸ ਪਿਆ। ਬੇਚਾਰੇ ਨੇ ਬੈਠੇ-ਬੈਠੇ ਨੇ ਖਾ ਲਿਆ। ਘੀਸੀ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਤੁਰਦਾ ਤੁਰਦਾ ਸਹਿਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਮੁਜਰੇ ਵਾਲੀ ਨੇ ਗਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ: “ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਕੀ ਬਾਤ ਬਤਾ ਦੂੰ, ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ, ਅਭੀ ਨਹੀਂ।“ ਬੇਚਾਰੇ ਨੇ ਇੱਕ ਰੁਪਈਆ ਕੱਢ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਬਿੰਦ ਝੱਟ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਤੋੜਾ ਝਾੜ ਕੇ ਇਸ ਬੇਰ-ਖਾਣੇ ਬੰਦੇ ਕੋਲ ਆ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਰੁੱਪਈਆ ਲੈ ਜਾਂਦੀ। ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਉਸ ਦੇ ਖੀਸੇ ਵਿੱਚੋਂ ਰੁਪਈਏ ਮੁੱਕ ਗਏ। ਅਖੀਰਲੀ ਵੇਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਸ ਕੋਲ ਰੁੱਪਈਆ ਲੈਣ ਦੀ ਝਾਕ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ: “ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਕੀ ਬਾਤ ਬਤਾ ਦੂੰ...”, ਤਾਂ ਉਸ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਕੇ, ਬਾਂਹ ਉੱਚੀ ਕਰ ਕੇ ਕਿਹਾ: “ਬਤਾ ਦੇ, ਬਤਾ ਦੇ, ਇਹੀ ਬਤਾਏਂਗੀ ਨਾ ਕਿ ਮੈਂ ਹਗਦੇ ਨੇ ਬੇਰ ਖਾਧਾ ਹੈ?”