ਲੱਕੜ ਤੇ ਸਿਉਂਕ

ਲੱਕੜ ਤੇ ਸਿਉਂਕ

ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਇਸ ਲੇਖ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਗੁੰਮਰਾਹ-ਕੁਨ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਨਾ ਇਸ ਦਾ ਲੱਕੜ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਹੈ, ਨਾ ਸਿਉਂਕ ਨਾਲ। ਇਸ ਦਾ ਸੰਬੰਧ ਲੇਹ ਨਾਲ ਹੈ, ਲਦਾਖ ਨਾਲ ਹੈ।
ਮੇਰੀ ਅਸਾਮੀ ਦਾ ਭੋਗ ਪੈਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਆਇਆ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲੇਹ ਤਬਾਦਲੇ ਦਾ। ਮਈ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਹਫਤਾ ਸੀ, ਸੜਕੀ ਆਵਾਜਾਈ ਬੰਦ ਸੀ, ਉਡਣ-ਖਟੋਲੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜਾਣ ਦਾ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਯਾਰਾਂ ਨੇ ਜੈੱਟ ਏਅਰਲਾਈਨਜ਼ ਦੀ ਟਿਕਟ ‘ਲੀਤੀ’, ਜਹਾਜ਼ ਫੜਿਆ, ਤੇ ਉੱਤਰ ਗਿਆ ਲੇਹ। ਰੇਡੀਉ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੀ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਨੂੰ ਫੂਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਗੱਡੀ ਭੇਜੋ, ਮੈਂ ਆ ਗਿਆ ਹਾਂ। ਪੌਣਾ ਘੰਟਾ ਉਡੀਕਣ ਪਿੱਛੋਂ ਟੈਕਸੀ ਕਰ ਲਈ, ਸੌ ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ (ਉਹ ਸੌ ਰੁਪਏ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣੇ ਹੀ ਸਨ)।
ਇੱਕ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋ ਗਈ!
ਓਹਨੂੰ ਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਆ, ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ, ਛੜੀ? ਛੜੀ ਸੀ ਉਹ।ਮੈਂ ਟੈਕਸੀ ਤੋਂ ਉੱਤਰਦਾ ਹੀ ਸਿੱਧਾ ਨਿਊਜ਼ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਵੜ ਗਿਆ। ਨਿਊਜ਼ ਰੀਡਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਖ਼ਬਰ ਵੀ ਬੋਲ ਦਿਉ: “ਭਾਰਤੀ ਸੂਚਨਾ ਸੇਵਾ ਦੇ ਸੀਨੀਅਰ ਅਧਿਕਾਰੀ ਗੁਰਮੇਲ ਸਿੰਘ ਸਰਾ ਨੇ ਅੱਜ ਆਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਸਮਾਚਾਰ ਅਧਿਅਕਸ਼ ਦਾ ਅਹੁਦਾ ਸੰਭਾਲ ਲਿਆ ਹੈ।...ਵਗੈਰਾ...ਵਗੈਰਾ....”
ਉਹ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੀ ਮੀਟਿੰਗ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਦਾਸ ਦੇ ਅਹੁਦਾ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣੀ, ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਪੈਰੋਂ ਖਿਸਕ ਗਈ।
ਖ਼ਬਰਾਂ ਬੋਲਣ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਦਫਤਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।ਚਪੜਾਸੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਅੰਦਰ ਮੀਟਿੰਗ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕੋਈ ਨੀ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਤੁਅਰਫ ਕਰਵਾਇਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਤੁਅਰਫ ਕਰਵਾਏ। ਮੇਰੇ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਬੂਟੀਆਂ ਵਾਲੀ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹੀ ਸੀ, ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਫੇਰ ਜਿਉਂ ਚੱਲ ਸੋ ਚੱਲ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਬਦਲੀ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਤੜਫਦੀ ਰਹੀ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੀ।ਮੈਂ ਉਸ ਦੀ ਲੇਹ ਤੋਂ ਦਿੱਲੀ ਦੀ ਤਬਦੀਲੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਹੀ ਉੱਥੋਂ ਪਰਤਿਆ!!